Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθεί το Σωματείο μας τις κινήσεις ορισμένων πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων του κλάδου μας, τα οποία καλούν σε συστράτευση με στόχο την ανανέωση του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Το συγκεκριμένο αίτημα ωστόσο, διατυπωμένο από τους συγκεκριμένους φορείς, μοιάζει οξύμωρο.
Ο καθένας συνδικαλίζεται με τον τρόπο που θέλει και μπορεί, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να διατείνεται οτιδήποτε. Ωστόσο, η ιστορία (οι ενέργειες του καθενός στο παρελθόν) μας ακολουθεί όλους και δεν αλλάζει. Και οι εμφανιζόμενοι ως πρωτοστάτες του αιτήματος για συνδικαλιστική «ανανέωση» έχουν επίσης ονοματεπώνυμο και ιστορία. Λόγου χάρη, τα πρωτοβάθμια σωματεία Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης και Πανελλαδικό (Μεγάρων) διατηρούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα του κλάδου μας μέχρι πολύ πρόσφατα. Αναρωτήθηκε λοιπόν κανείς γιατί τα επί παραδείγματι σωματεία (και διάφορα άλλα) σταδιακά απομακρυνθήκαν από τα επίσημα δευτεροβάθμια όργανά μας; Για ποιούς λόγους οι εκπρόσωποί τους διαγράφηκαν από το ΔΣ της ΠΟΠΥΣΥΠ; Απομακρυνθήκαν δικαίως ή αδίκως;
Σε κάθε περίπτωση, μόνο για «ανανέωση» δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Διότι, ευλόγως προκύπτει το ερώτημα: μπορεί κανείς να χτίσει καινούργιο σπίτι με παλιά υλικά; Κι αν τελικώς χρησιμοποιηθούν παλιά υλικά, το σπίτι που θα προκύψει θα είναι πράγματι καινούργιο, ή παλιό; Αν πρόκειται για τα ίδια, παλιά υλικά, τότε προς τι ο κόπος; Μια τέτοια εξέλιξη, είναι πράγματι προς το συμφέρον του κλάδου; Ή είναι πραγματικά προς το συμφέρον αυτών που επιδιώκουν την αποδυνάμωση του κλάδου; Διότι, αν ζητούμενο είναι η αλλαγή συνδικαλιστικής πλεύσης, γιατί αυτή δεν επιδιώκεται εντός των πλαισίων των υφιστάμενων οργάνων; Με απλούστερα λόγια, ζητούμενο είναι η ανανέωση - αλλαγή κατεύθυνσης, ή η τεχνηέντως κατάληψη θέσεων εξουσίας;
Στο κλάδο μας δεν υπάρχει συνδικαλιστική «παρθενογέννεση». Όλους μας ακολουθεί η ιστορία των πεπραγμένων μας. Θρέλουμε λοιπόν τον συνδικαλισμό του ίντερνετ και των υπομνημάτων; Των διαρκών ελιγμών και της έλλειψης αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας; Της αδυναμίας να εκφράσουμε τα αιτήματά μας με ειρμό σε μια παράγραφο; Με άλλα λόγια, τον συνδικαλισμό μιας περασμένης εποχής, ο οποίος κρίθηκε, κατακρίθηκε και απορρίφθηκε; Ή θέλουμε να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες μαςκαι, διά της μαζικής συμμετοχής, μαχητικά να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας;
σ
Ο καθένας συνδικαλίζεται με τον τρόπο που θέλει και μπορεί, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να διατείνεται οτιδήποτε. Ωστόσο, η ιστορία (οι ενέργειες του καθενός στο παρελθόν) μας ακολουθεί όλους και δεν αλλάζει. Και οι εμφανιζόμενοι ως πρωτοστάτες του αιτήματος για συνδικαλιστική «ανανέωση» έχουν επίσης ονοματεπώνυμο και ιστορία. Λόγου χάρη, τα πρωτοβάθμια σωματεία Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης και Πανελλαδικό (Μεγάρων) διατηρούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα του κλάδου μας μέχρι πολύ πρόσφατα. Αναρωτήθηκε λοιπόν κανείς γιατί τα επί παραδείγματι σωματεία (και διάφορα άλλα) σταδιακά απομακρυνθήκαν από τα επίσημα δευτεροβάθμια όργανά μας; Για ποιούς λόγους οι εκπρόσωποί τους διαγράφηκαν από το ΔΣ της ΠΟΠΥΣΥΠ; Απομακρυνθήκαν δικαίως ή αδίκως;
Σε κάθε περίπτωση, μόνο για «ανανέωση» δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Διότι, ευλόγως προκύπτει το ερώτημα: μπορεί κανείς να χτίσει καινούργιο σπίτι με παλιά υλικά; Κι αν τελικώς χρησιμοποιηθούν παλιά υλικά, το σπίτι που θα προκύψει θα είναι πράγματι καινούργιο, ή παλιό; Αν πρόκειται για τα ίδια, παλιά υλικά, τότε προς τι ο κόπος; Μια τέτοια εξέλιξη, είναι πράγματι προς το συμφέρον του κλάδου; Ή είναι πραγματικά προς το συμφέρον αυτών που επιδιώκουν την αποδυνάμωση του κλάδου; Διότι, αν ζητούμενο είναι η αλλαγή συνδικαλιστικής πλεύσης, γιατί αυτή δεν επιδιώκεται εντός των πλαισίων των υφιστάμενων οργάνων; Με απλούστερα λόγια, ζητούμενο είναι η ανανέωση - αλλαγή κατεύθυνσης, ή η τεχνηέντως κατάληψη θέσεων εξουσίας;
Η συγκυρία είναι πολύ σημαντική. Οι ευθύνες όλων μας είναι τεράστιες. Μας ξεπερνάνε, καθώς καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την ιστορία. Ο καθένας μας, είτε κατέχει θεσμικό ρόλο είτε είναι απλός εργαζόμενος, οφείλει να αναλογιστεί επάνω στο ερώτημα:
Τι είδους συνδικαλισμό θέλουμε;
σ
