Η ανάσταση ήρθε νωρίτερα...

Συνάδελφοι,

Το ΔΣ του Σωματείου μας εύχεται ειλικρινώς σε εσάς και στις οικογένειές σας 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Με υγεία και αλληλεγγύη.

Αν ως προς την πίστη το Πάσχα μεταφέρει το μύνημα της ελπίδας, ως προς την εργασιακή διάταση της ανθρώπινης ζωής η ελπίδα έγκειται στην οργάνωση και τον Αγώνα των εργαζομένων. Αγώνα με όχημα την αλληλεγγύη και στόχο τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας. Πέρυσι, περίπου τετοια εποχή και με αφορμή την ένταξη στο μόνιμο προσωπικό των πρώτων 2100 ΠΠΥ αλλά και την ανανέωση εργασίας των συμβασιούχων πυροσβεστών, το Σωματείο μας έγραφε σε ανακοίνωσή του:

Η προχθεσινή ημέρα (...) σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής για τον κλάδο μας, καθώς με την έκδοση του ΠΔ που απονέμει τον βαθμό του πυροσβέστη στους περ. 2100 συναδέλφους ολοκληρώθηκε η διαδικασία ένταξής τους στο μόνιμο πυροσβεστικό προσωπικό. Πρόκειται για (...)  το επιστέγασμα ενός αγώνα που πηγαίνει πίσω 15 χρόνια, σηματοδοτώντας αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία για τον κλάδο μας.

(...) 

Την ίδια στιγμή, αποκρούστηκε προσωρινά ο κίνδυνος απώλειας της εργασίας για τους Συμβασιούχους συναδέλφους και, κόντρα σε κάθε σχεδιασμό και πρόβλεψη, θα εργαστούν για έξι μήνες φέτος και του χρόνου. Δεν τρέφουμε ούτε καλλιεργούμε αυταπάτες πως πρόκειται για δίκαιη ή μακροπρόθεσμη λύση στον βιοπορισμό τους. Πρόκειται για μια νίκη καθοριστικής σημασίας σε μια μάχη, η οποία μας επιτρέπει να επανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας ώστε κλαδικά να διεκδικήσουμε κάτι (...). Αγωνίζεται κανείς με ευνοϊκότερες συνθήκες όταν έχει έστω και εν μέρει λυμένο το ζήτημα της άμεσης επιβίωσής του, παρά όταν έχει βρεθεί στον δρόμο. Στη συγκεκριμένη εξέλιξη υπήρξε καθοριστική η συνεισφορά της Ομοσπονδίας μας, η οποία (μόνη και κόντρα σε αντίθετες επιδιώξεις ορισμένων) κατάφερε να αποκλείσει τη διενέργεια νέου διαγωνισμού και να προωθήσει την εξάμηνη απασχόληση των Συμβασιούχων. 

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως ο κλάδος μας εισέρχεται σε μια περίοδο κομβικής σημασίας, που θα σηματοδοτήσει το πέρασμα σε μια νέα εποχή. Το αν αυτή η εποχή θα είναι καλύτερη ή χειρότερη, εν μέρει βρίσκεται στα χέρια μας. Παρόλο που το ζήτημα της μονιμοποίησης των τριετών ΠΠΥ λύθηκε, παραμένουν ενεργά τόσο το θέμα της πλήρους εργασιακής αποκατάστασης των εναπομείνατων ΠΠΥ (με την ομογενοποίησή τους με το υπόλοιπο πυροσβεστικό προσωπικό και την ανανέωση της θητείας τους μέρι συνταξιοδοτήσεώς τους) όσο και της εργασιακής αποκατάστασης των Συμβασιούχων Συναδέλφων. (...) Δεν υπάρχουν λοιπόν συνθήκες που να δικαιολογούν τον εφησυχασμό. Αντιθέτως, (...) οφείλουμε να διατηρήσουμε υψηλή αγωνιστικότητα, ώστε να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία προς όφελος ολόκληρου του κλάδου μας. Αυτό είναι και το πνεύμα της απόφασης που λάβαμε σε συλλογικό επίπεδο (σε συνεργασία με τα υπόλοιπα Σωματεία που απαρτίζουν την Ομοσπονδία μας), ώστε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο αγωνιστικού, διακομματικου, δημοκρατικού και δυναμικού συνδικαλισμού, συνεχίζοντας δηλαδή να εκπροσωπούμε μέσω της ΠΟΠΥΣΥΠ το σύνολο των συναδέλφων, Μονίμων, ΠΠΥ και Συμβασιούχων. (...) Στην καρδια και στην αγωνιστικότητά μας, παραμένουμε πάντα "Εποχικοί"¨.

Ομολογούμε λοιπόν πως, ένα χρόνο μετά και ύστερα από την πρόσληψη των 876 επιλαχόντων ΠΠΥ και την τροπολογία για την εισαγωγή στον πίνακα επιλαχόντων των συμβασιούχων του 2009 κι έπειτα, είμαστε πραγματικά υπερήφανοι ως εργαζόμενοι και ως συνδικαλιστές που αποδεικνυόμαστε συνεπείς «προφήτες». Η «προφητεία» αυτή δεν εκπορεύεται από κάποια μαντική ικανότητα, αλλά από τη σταθερή μας προσήλωση στις ιδεολογικές και συνδικαλιστικές μας αρχές:

• Το προσωπικό μας όφελος μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από το συλλογικό όφελος.
• Κανείς εργαζόμενος να μην είναι μόνος του απέναντι στα προβλήματα της εργασίας
• Δεν σταματάμε τον αγώνα, ακόμη κι αν χρειαστεί να αγωνιστούμε μόνοι μας εναντίον όλων.

Αυτή τη συνεπή μας στάση προσπαθήσαμε να εμπνεύσουμε στα μέλη μας και σε όλον τον κλάδο. Με αυτές τις αρχές πορευτήκαμε και το αποτέλεσμα μας δικαιώνει ΟΛΟΥΣ. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπονοκρουσίες, με έμφαση στην ουσία έναντι της εικόνας και κόντρα στις τρικλοποδιές που συστηματικά θέτουν στον κλάδο μας αυτοί που στην κρίσιμη στιγμή πούλησαν έναν ολόκληρο κλαδικό αγώνα 10ετίας (και που τώρα, μέσα από τα δήθεν "πανελλαδικά" όργανά τους προσπαθούν, μέσω της λάσπης και της δημιουργίας εντυπώσεων, να αποκτήσουν κάποια δήθεν συνδικαλιστική υπόσταση ώστε να δικαιολογήσουν την συνδικαλιστική άδεια που συστηματικά εξαντλούν). 

Μπορεί η ανάσταση για τον κλάδο μας φέτος να ήρθε νωρίτερα, με το ΦΕΚ πρόσληψης των επιλαχόντων ΠΠΥ στις 19/4/2019, όμως η Αγωνιστική μας Ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Κοιτώντας πίσω στο 2003, οι "πληγές" που απομένουν ακόμη να κλείσουμε μοιάζουν πολύ λίγες (εργασιακή αποκατάσταση εναπομεινάντων συμβασιούχων). Κοιτώντας όμως τον κάθε ένα συνάδελφο ξεχωριστά στα μάτια, αυτό το "λίγο" είναι πάρα πολύ. Γιατί ακόμη και ένας άνθρωπος άνεργος,  αξίζει όσο ολόκληρος ο κλάδος.

Η Ιστορία δεν γράφεται από τους ιστορικούς. Γράφεται από τους πολλούς (λαούς, εργαζόμενους). Στα χέρια όλων μας είναι να συνεχίσουμε να την γράφουμε.